Mieke Van Weddingen (geboren in 1962) was negen toen ze voor het eerst naar de jeugdmuziekschool ging bij haar in de buurt. Een muziekschool op kindermaat. Er werd veel gemusiceerd met Orffinstrumenten en blokfluit en heel veel liedjes van kabouters tot indianen. Elke zaterdagochtend vertrok ze naar de muziekschool om de hoek en wanneer ze thuis kwam werd er samen met de tweelingzus verder gemusiceerd. Alle lesjes werden herhaald en ingeoefend op de blokfluit en het klokkenspel. Haar eerste en belangrijkste leermeester was Raf Suetens een gepassioneerde leerkracht die Mieke ook individuele blokfluitles gaf. Toen ze op 12 jaar naar het internaat ging had ze heel veel tijd om te oefenen in de individuele muziekstudio’s. Algauw nam ze er piano bij als instrument. Langzaamaan groeide het verlangen om van muziek haar beroep te maken en Raf Suetens begon haar klaar te stomen voor het ingangsexamen van het Lemmensinstituut in Leuven. Muziektheorie, harmonie, dictee, blokfluit en piano maakten deel van het programma. Ze slaagde voor het examen en begon op 18 jarige leeftijd in Leuven. Ze was enorm gedreven en erg gedisciplineerd. Elke dag naar de les en studeren in de muziekstudio’s tot 11 uur ’s avonds was geen uitzondering. Snel werd duidelijk dat Mieke niet alleen een begenadigd muzikante was maar ook een pedagogisch en didactisch talent. De manier waarop ze haar studenten, hoe jong ze ook waren, streng maar altijd met de kwinkslag tot het hoogst mogelijke niveau kon brengen, werd stilaan legendarisch. Met kleine spelletjes en truukjes leerde ze hen de kneepjes van het blokfluitspel. Een stabiele ademhaling oefenen? Daarvoor heb je alleen een brandende kaars nodig! En maar blazen tot het vlammetje klein wordt maar net niet uitgaat. (try it out!) Het plezier van het blokfluit spelen werd daardoor alleen maar groter. Ze blies op deze manier dit vergeten instrument nieuw leven in. Haar humor en professionalisme maakte dat erg veel leerlingen afzakten naar de academies waar Mieke lesgaf. Of zich inschreven voor workshops waar ze doceerde.
Na het Lemmensinstituut waar ze cum laude afstudeerde, vervolledigde ze haar studies aan het Conservatoire Royal de Bruxelles waar ze onder leiding van Frédéric de Roos zich vervolmaakte en haar hoger diploma haalde. Intussen gaf ze nog steeds les in verschillende academies en was ze een veelgevraagde muzikante. Hoewel in 1989 bij haar de diagnose van multiple sclerose (MS) werd vastgesteld (wat uiteraard een immens impact had op haar hele zijn), bleef ze in de blokfluitwereld een icoon en een harde werker om de blokfluitmuziek alle eer aan te doen. Samen met Frédéric de Roos nam ze ook een aantal cd’s op. Eind jaren 90 stopte ze noodgedwongen met lesgeven. Thuis ondersteunde ze nog tal van studenten en ensembles voor zover haar gezondheid het toeliet. Vele mensen liepen de deur plat voor haar muzikale mening en professioneel advies. Tot het einde van haar leven bleef ze een inspiratie voor jongere en oudere muzikanten. Uiteindelijk zette ze de stap naar de overkant op 5 januari 2009.